Nerea Barros (Santiago de Compostela, 1981) volveu á pequena pantalla pola porta grande, protagonizando unha das series máis esperadas da temporada: a adaptación do best seller 'A Noiva Xitana', obra de Carmen Mola, pseudónimo após o que, como se fixo público na entrega do premio Planeta, escondíanse tres homes: Agustín Fernández, Jorge Díaz e Antonio Mercero.

A crítica e a audiencia apoian o proxecto liderado por Paco Cabezas e con Ignacio Montes, Mónica Estarreado e Darío Grandinetti no reparto, que acompañan a Barros no que di nunha conversación telefónica con Europa Press, que foi o papel "máis complicado" da súa carreira: a inspectora da BAC --unidade de elite da policía-- Elena Blanco. Unha muller obsesiva e marcada por unha traxedia persoal que revivirá durante a investigación do asasinato dunha moza xitana a piques de casar.

"Elena tiña moita profundidade. A dor non lle impide traballar. É ao contrario, distráea da súa perda, pero ese uso acábao convertendo nunha obsesión. Por que cando non traballa vai ao karaoke ou bebe? Para afogar a dor, evacualo con agresividade. O mesmo fai co sexo, utilízao para non sentir, cun chisco de dor para soltar lastre", explica.

Á parte emocional hai que sumarlle a física que, á hora de interpretar a unha policía de elite, non se improvisa. Barros pasou tres meses traballando xunto a un especialista para calcar de forma natural os movementos dun axente especial.

Porén da sensibilidade e empatía que demostra a protagonista, a racionalidade que se impón afasta a Elena Blanco de Nerea Barros, como ela mesma apunta. A galega recoñécese profundamente emocional mentres que a inspectora literaria é "todo cabeza".

"Non queda outra --defende--. E case mellor, porque cando Elena entra na emoción todo se desmorona, pero até o límite. Agárrache, que pode saír de aí calquera cousa. Eu tiña que conterme moitísimo, non podía mover nin un músculo. Terminaba de gravar e tiña que moverme, bailar e abrazar a todo o mundo porque tiña unha necesidade brutal de exteriorizar emocións", comenta.

"NON PODES TRABALLAR PARA CUMPRIR EXPECTATIVAS"

Un via crucis persoal que aumenta no segundo libro, cuxa adaptación xa foi confirmada coa segunda temporada da Noiva Xitana. Barros considérase unha "privilexiada" por formar parte dun proxecto "excepcional", que "narra acontecementos escuros e dramáticos desde a beleza e a honestidade".

Como atrapar a un espectador que xa coñece a historia, "sen perder o foco", foi en grao sumo desafiante. "O primeiro que che vén á cabeza son os miles de lectores que co seu criterio imaxínanse aos seus propios personaxes. Aí tes un pouco de medo, pero non podes traballar pensando en cumprir coas expectativas de todos. Non es un bote de Nutella", defende aínda que, iso si, recoñece que conseguir que os fans da serie digan "si, esa é Elena Blanco" é "o mellor que che pode pasar como actriz".

Asegura que os fans non sentirán defraudados coa adaptación, aínda que haberá sorpresas. "Os lectores van ter do libro o que necesitan. Líchesche o libro e vai haber cousas que saibas, pero vai haber outros moitos xiros de guión que nunca che esperas. E iso é o guay", apostila.

'MEMORIA': REIVINDICAR A NATUREZA E Aos MAIORES

A actriz compostelá compaxina a súa participación en obras como 'A noiva xitana' con proxectos propios como 'Memoria', unha curtametraxe a medio camiño entre a ficción e o documental que presenta na 19ª edición do festival Curtocircuito, que se celebra até o 9 de outubro en Santiago de Compostela.

• Left6:No existe configuración de publicidad para el slot solicitado

Na obra que dirixe, denuncia a destrución do cambio climático, con intereses económicos polo medio. Faio a través da desaparición do Mar de Aral (Usbequistán), o primeiro gran desastre ambiental da historia, e mediante a unión entre un avó e a súa neta.

"Narro o legado dun avó á súa neta en base a un mar que desapareceu. Un avó, antigo pescador, que segue estrañando que volva ese mar e que a súa neta o vexa e ten que estar preparada, e unha neta que naceu nun deserto e non sabe o que é unha onda", explica.

"A min lévame aos meus avós --continúa Nerea--. É unha homenaxe. Os meus avós galegos son os que me inculcaron ese amor á terra, o entendemento da terra como un equilibrio entre ela e nós, que dependemos dela. Non vivimos no ladrillo, non nos dá a vida. O que nos dá a vida é o que está por baixo, a natureza", argumenta.

Barros quere axitar conciencias, pero nunca desde o medo, "senón desde lugares comúns" que aos espectadores permítalles "entender" e "empatizar". "Moita xente chámame e dime que é lembra aos seus avós, cando está rodada nun país e unha cultura totalmente diferente. Iso é, que cada espectador saque as conclusións ou os pensamentos segundo o seu filtro e o seu criterio. Iso encántame, que cada un vexa o que queira ver".

'Memoria' formaría parte dunha triloxía que se completaría cunha peza ambientada en Mauritania e outra no Río da Prata. Aparcados de momento, Barros avanza que traballa xa noutras obras como 'A Barreira' --que conta a historia de tres mulleres activistas españolas--ou 'A Costa', "sobre a memoria dos avós na costa mediterránea".

AXITAR CONCIENCIAS DESDE A BELEZA

Todos eles aúnan as "obsesións" --como ela mesma denomínaas-- da actriz compostelá: o cambio climático, as mulleres, e a xente maior e o seu legado. A isto suma a "teima" coa beleza.

"Teño TOC con contar as cousas desde a beleza. Incluso un lugar como o mar de Aral é belo. Onde a xente ve un lugar decrépito cheo de morte, eu podo ver a beleza dunha natureza e unha memoria. Gústame contar as cousas desde a beleza para que cheguen ao espectador desde aí, e non desde o medo, a dor ou a escuridade", apunta.

Aínda que recoñece que foi complicado, tamén atopou algo belo durante a pandemia de Covid-19, cando traballou voluntariamente nunha residencia de maiores en Madrid.

"Nesa tolemia apocalíptica empecei a entrever como a natureza, con nada que lle dabamos, buscaba o seu lugar. E outra cousa bellísima que atopei foron as persoas maiores. Cando entro a traballar, enrabietada polo que estaba a pasar, atópome cun problema moi complexo con heroes e heroínas que se deixaban a pel", relata.

Desa experiencia agradece que os maiores lle transmitisen unha concepción da vida como "un aquí e agora; vivir cada segundo, que se acaba", desde "unha tolemia moi corda, divertidísima".

"Por iso creo que debemos reflexionar sobre o que pasou e cambiar esa idea de que vello é algo que xa non vale por que unha persona maior é un sabio ao que debemos venerar e recorrer para non perdernos. Asumir o legado dos que loitaron para que esteamos aquí cómodos. Iso é algo que nos faría mellorar como sociedade".

A este respecto e sobre si realmente vai cambiar algo na sociedade após o ocorrido, lamenta que "tendamos rapidamente a agarrarnos a querer volver a unha normalidade sen máis".

"Cando nos damos cunha pedra temos que aprender ou esa pedra volveranos multiplicada por 10. É difícil. Vemos cousas que nos dan medo e non entendemos e ademais temos a vida que temos, pendentes de chegar a fin de mes e cunha crise após outra. Pero dentro das túas posibilidades, cada achega sempre é marabillosa. Que teñas o teu propio criterio e entendas e asumas as cousas que están a pasar, ten un efecto porque vólveche crítico, cámbiache e ten un impacto nos que están ao teu ao redor".